Cambridge'ten kabul aldı ama gidemiyor!
Alev, milyonlarca öğretmen çocuğundan sadece birisi. Uşak'ta doğdu, Uşak Anadolu Lisesi'ni bitirdi. Hacettepe Tıp'a girebilecek bir puanı varken, o ideallerinin peşinde koştu ve Marmara İngilizce İşletme'yi tercih etti. Başarıyla bitirdi. Ama okuma hırsı dur durak bilmiyordu. Hedefi iyi bir akademisyen olmaktı. Mastır için arayışa girdi. Yurtiçinden ve yurtdışından kabuller aldı. Tercihini, burs veren Kanada Ontario'daki University of Guelph'ten yana kullandı. Orayı da başarıyla bitirdi. Sırada doktora vardı ve dünyanın en iyi üniversitelerine başvurdu. Ve hayalini kurduğu Cambridge'ten ekonomi doktorası için kabul aldı. Hem de dünyanın dört bir yanından başvuran binlerce başarılı adayı geride bırakarak. Ama sevinemiyor. Çünkü, öğrenim ücretini denkleştiremiyor. ?İlk yılı bir halletsem gerisi gelir. Çok çalışır, burs alırım? diyor.
Alev gibi başarılı pek çok gencimize burs veren hayırseverler çıktı. Eminim onu da ortada bırakmayacaklar. Ama isterdim ki, öğretmen çocuğu olduğu için MEB ya da eğitim dernekleri, sendikaları, sivil toplum örgütleri sahip çıksın.
Onlarca yeni üniversite açılırken, öğretim üyesi ihtiyacı hiç düşünülmüyor. Oysa ortada hoca olmak için çıldıran Alev gibi çok başarılı gençler var. YÖK, yeni kurulan vakıf üniversiteleri için neden böylesi bir zorunluluk getirmez ki? Öğrencilerden alınan milyonlarca doların bir bölümü neden kurulacak bir Öğretim Üyesi Yetiştirme Fonu'na aktarılmaz ki?
Alev ve benzeri öğrenciler, vakıf üniversiteleri için bir samimiyet testi. Böylesi öğrencilere yatırım yapıp kendi öğretim üyesi ihtiyaçlarını kendileri mi karşılayacaklar? Yoksa devlet üniversitelerinin altını oymaya devam mı edecekler? Hep birlikte göreceğiz.
Şimdi söz Alev'de
Sizi Alev'in çok zor yazdığı ama bir o kadar içten olan satırlarıyla baş başa bırakıyorum:
?Bazı sözcükleri yan yana dizmek bazen çok zordur, bugün benim için de öyle. Uzun uzun düşündüğüm bir şey değil şu an yaptığım, içimden ne geliyorsa öyle yazıyorum, sizin de okurken, bu durumu hissedeceğinize inanıyorum.
Biliyor musunuz Abbas Abi, ben University of Cambridge'ten Ekonomi doktorası için kabul aldım, ne güzel değil mi?
Sevinmem gerek değil mi? Sevinemiyorum ama...
Akademisyen olmak için yanıp tutuşan ben, uğruna İş Bankası'nın açtığı sınavları (6 tane sınavı) tek tek geçip Ekonomist olarak işe alındığı halde bir sene çalışıp istifa eden ben, en sonunda ideallerimin peşinden gitmeye karar verdim.
Yalnız gelin görün ki dünyanın sayılı üniversitelerinden birinden kabul almış olmama rağmen burs bulamıyorum.
Diyeceksiniz ki, ?Ben burs merkezi miyim?' Elbette öyle olmadığınızı biliyorum, kim bilir kimlerden bu konuda mektuplar alıyorsunuz.
Gerçekten farkındayım ama benim hâlâ bir ümidim var.
Belki emekli bir öğretmen çiftin çocuğu olmanın nasıl bir şey olduğunu bilemezsiniz ama belki beni anlarsınız...
Belki ideallerimi anlarsınız...
Belki öyle tanıdıklarınız vardır ki, beni okutmak için nasıl olursa olsun bir şekilde yardım etmek isterler...
Belki belki belki...
Yazması çok zor gelen, yardım istiyorum bile diyemediğim ama mutsuzluğumun ve çaresizliğimin birleştiği şu noktada ortaya çıkan satırlar bunlar...
Kanada'dan University of Guelph'ten, University of Western Ontario'dan, Amerika'dan Boston College, Texas A&M, Georgia State University gibi yerlerden ekonomi doktorası için burslu (Teaching Assistantship) kabul almama rağmen babamın rahatsızlanması ile geri döndüm. Ailemin tek çocuğuyum, annem emekli matematik öğretmeni, babam 1956 doğumlu olmasına rağmen maalesef bu yaz sağlık koşulları elvermediği için emekli oluyor.
Babamın rahatsızlığı nedeniyle önceleri Türkiye'de kalmaya karar vermiştim, ancak University of Cambridge'ten kabul alınca düşüncelerim değişti. Ancak elime geçen bu fırsattan ve akademisyen olarak beni çok iyi yetiştireceğine inandığım bu üniversiteden burs bulamamama rağmen vazgeçemedim, vazgeçemiyorum.
Özetin özeti: Alev'lere sahip çıkalım. Onlar bizim geleceğimiz...
Abbas Güçlü