Nesilden neslie gelen 'atmaca' tutkusu

Rize'de tutulması büyük sabır isteyen atmacalar, daha sonra bıldırcın avında kullanılıyor. Bölgede sertifika ile atmaca yakalayabilen avcılar, yılda sadece iki tane yakalayabiliyor. Sezon boyunca iki tane atmaca yakalayan avcılar, sezonun sonunda ise birini doğaya salmak zorunda kalıyor.

Dededen toruna bir kültür olarak gelen atmacacılığın sadece bıldırcın avlamak için olmadığını, birçok insanın atmacasını çocuğu gibi beslediğini dile getiren emekli öğretmen Cavit Kızılkaya, "Atmacacılık bir kültürdür. Biz bu kültürü yaşatmak için yıllardır süregelen bu avcılığı yapmaya çalışıyoruz. Kolay değil, arazilerimiz uygun değil, düz alan gerekiyor. Bizim Doğu Karadeniz engebeli araziye sahip. Ata sporudur, bizi kahve kültüründen alıkoyuyor, dostlukları pekiştiriyor, bizde bununla meşgul oluyoruz. Bunları çok seviyoruz. Kendimiz et yemeyiz, atmacalarımıza yediririz. Köy yumurtası yediririz. Kimseye bir zararı yok, atmacaların ölmesini, zarar görmesini asla istemeyiz. Gözümüz gibi bakarız. 2001'de çıkan bir yasa ile belgeli bir şekilde iki tane atmacayı sezonunda yakalayıp, sezon sonunda bir tanesini doğaya bırakıyoruz. Diğerini bir sonraki sene kullanmak üzere kışlatmak isteyen kışlatıyor" ifadelerini kullandı.

"Atmacanın bir çocuk gibi masrafı var"

Atmacanın masrafının bir çocuk büyütmek kadar pahalı olduğunu ama sevgisinin bu masrafa değdiğini dile getiren Kızılkaya, "Bir çocuk kadar masrafı var. Herkesin besleyebileceği bir şey değil. Yılda nereden bakarsanız bir küçük danayı yiyor. Benim atmacam mesela 3 yaşında ve ben 3 yıldır besliyorum onu. Zannediyorum herhalde bir 100 kilogram et yemiştir. Fedakarlık istiyor. Biz atmacayı sevmesek bunu kolda taşımak diye bir lüks olamaz" dedi.