Topyekün çürüme... Memur olsam daha da çalışmam!

Salih Cenap Baydar

Bir dostum anlattı: Çalıştığı devlet kurumunda yaklaşık on senedir taşeron işçilik yapan bir elemanla sohbet ederken "Senelerdir kıdem tazminatın birikmesin diye her dönem sonu işten çıkartılıyor, sonra yeniden işe alınıyorsun. Bu adaletsizlik. Seni kadroya alsalar, memur olsan herhalde daha bir şevkle, canla başla çalışırdın değil mi?" diye sorunca adam şöyle cevap vermiş:

- Yok ağabey ne diyorsun! Memur olsam daha da çalışmam! Yatarım. Baksana diğer memurlara! Bizim gibi çalışan var mı? Bizim de o günlerimiz gelecek inşallah ama biraz daha dişimizi sıkmamız lazım!

Yazılım şirketi sahibi bir başka dostum bir devlet kurumunda memur olmak üzere şirketindeki görevinden istifa edip ayrılan genç mühendisin kendisine şöyle dediğini nakletti:

- İşe başladığım yerde hem maaş yüksek hem de neredeyse hiç iş yapılmıyor. Kimse ne yaptın diye sormuyor. Hemen hemen hiç çalışmadan çok iyi paralar kazanacağım. Bu kaçırılmaz bir fırsat!

Ben de başka bir devlet kurumunda son model dizüstü bilgisayar tahsis edilen bilgisayar mühendisi yeni memurun "haydi iyisiniz, harika bilgisayarlar aldınız" sözüne karşı sıkıntıyla şöyle dediğinin hikayesini dinlemiştim:

- Evet bilgisayar iyi ama şimdi bunu verdiler diye bizden iş falan bekleyebilirler!

Bu, karşısında dehşete düşmemiz, üzerinde derin derin düşünmemiz gereken bir tablodur.

Sadece gençler değil, çoğumuz hayatımızda yanlış giden şeyleri düzeltebileceğimize, köhne sosyal yapıları ıslah edebileceğimize, yolsuzluk ve adaletsizliklerle mücadele edebileceğimize, yeni bir dünya kurabileceğimize inanmıyoruz.

Minimum eforla maksimum konfor peşindeyiz. Çalışmayı, üretmeyi, koşmayı, terlemeyi kaçınılacak bir şey olarak görüyoruz.

Halinden memnun "bankamatik memurlarının", henüz kırklı yaşlarındayken emekli olabilmek için yanıp tutuşanların ülkesinde yaşıyoruz.

Bu, top yekün çürümemizin hazin tablosudur.